من هم اين راه را رفته ام

چند سال قبل، خوابگاه دانشكده<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

مي دانستم آهنگ گوش مي كند، اما به روي خودم نمي آوردم. بعضي شب ها هم بدون خبر سرش را مي انداخت پايين و مي رفت بيرون، كجا مي رفت نمي دانم، چيزي بهش نمي گفتم اما اين كارهايش خيلي ناراحتم مي كرد. يك مدت هم به شك افتاده بودم كه مرتضي اصلا نمازهايش را مي خواند يا نه! «تارك الصلاه، کافر است»، مرتضي! اين حديث را من خودم نساخته ام، اين حرف آسماني ترين آدم ها است... .

                                                          مرتضي

□

چند سال بعد

محمد ديشب مي گفت: «يكي از فيلمسازهاي جوان جبهه و جنگ، تو فكه شهيد شده»، كلي ازش تعريف كرد، از فيلم هايش، از كتاب هايش، از مقاله هايش و به خصوص از معنويتش، مي گفت: از نظر تقوا و پاكي كم نظير بود. خيلي ناراحت شدم، ... اسمش را پرسيدم ...

ـ «سيد مرتضي آويني»!

شوكه شدم، مرتضي! تو؟!

□

اين يادداشت را مرتضي نوشته است، براي من و تو:

«من از یک راه طی شده با شما حرف می زنم، من هم سال های سال در یكی از دانشكده‌هایهنری درس خوانده‌ام، به شبهای شعر و گالری های نقاشی رفته ام، موسیقی کلاسیک گوشداده ام، ساعت ها از وقتم را به مباحثات بیهوده درباره چیزهایی كه نمی‌دانستمگذرانده‌ام. من هم سال‌ها با جلوه فروشی و تظاهر به دانایی بسیار زیسته‌ام. ریشپروفسوری و سبیل نیچه‌ای گذاشته‌ام و كتاب «انسان تك ساختی» هربرت ماركوز را  ـ بی‌آنكه آن زمان خوانده باشم ـ طوری دست گرفته‌ام كه دیگران جلد آن را ببینند وپیش خودشان بگویند: عجب فلانی چه كتاب هایی می‌خواند، معلوم است كه خیلیمی‌فهمد ... اما سرانجام تمام نوشته‌هایم (تراوشات فلسفی، داستان‌هایكوتاه، اشعار و ...) را در چند گونی ریختم و سوزاندم و تصمیم گرفتم كه دیگر چیزی كهحدیث نفس باشد ننویسم و دیگر از خودم سخنی به میان نیاورم … سعی كردم كه خودم را از میان بردارم تا هرچه هست خدا باشد، تا هر چه هست خدا باشد.»

□

مي دانستم آهنگ گوش مي كند ... .