متغيـــر

بعضي ها ميگن آدم ها تغييرپذير نيستن، هموني هستن كه هستن، حالا بالا بري، پايين بياي تغييري نمي‌كني، اصلا نمي‌شه تغيير بكني، ذات آدم‌ها همينه كه هست، راه نداره، بي‌خودي خودت رو خسته نكن.

بعضي‌هاي ديگه ميگن اگه آدم‌ها تغييرپذير نبودن پس 124 هزار پيامبر اومدن چي كار كنن؟ «گاردنر» نويسنده كتاب «نوسازي خويشتن» هم به شدت معتقده كه آدم‌ها تغییر پذیرن.

□ 

نظر تو چيه؟ با كدومشون موافقي؟ به نظر من هر دو دسته درست ميگن! ميدوني چرا؟ چون آدم ها دو دسته‌اند: بعضي‌ها تغييرپذيرند و بعضي‌ها تغيير ناپذير. اين بستگي به «ظرفيت روحي» و «قدرت فكري» آدم‌ها داره.

آدم‌ها كلا دو دسته هستن:

دسته اول آدم‌هایی که روحشون کوچیکه. این عده همیشه «سن واقعي» شون كمتر از «سن تقويمي» شونه. این دسته هیچ‌وقت هیچ فکری ندارن و توی بی‌خیالیشون مثلا کلی خوشند و دارن حال می‌کنن. اگه هم يه زموني بخوان خیلی تریپ آدم عاقل‌ها رو بزنن، میرن می‌گردن و بعد از کلی جستجو و سرچ زدن، يه دغدغه بچگانه رو انتخاب می‌کنن:«نچ نچ دیدی چی شد؟ همون خوانندهه بود که دیروز گفتما، صداش گرفته» و بعد بدون اينكه بدونن سال ميلادي با ژانويه شروع ميشه يا دسامبر، ادامه ميدن:«توي يكي از سايتا هم نوشته بود تا 12 نوامبر دیگه نمي‌تونه بخونه.» 

اين آدم‌ها حاضرن برای صدمين بار پای کلیپ «شادمهر» (از اين موجود دوپا به شدت متنفرم) ... پاي كليپ شادمهر بشينن و  ذرت بوداده (= پاپ کورن) بخورن و برای صد و يكمين بار زندگینامه «جنیفر لوپز» رو بخونن و اجازه بدن که ستاره‌های بدترکیب هالیوود و بالیوود كه به كمك كرم‌هاي آرايشي قابل تحمل ميشن، به «روح كوچك» اونها بخندن، اونها حاضرن يه ساعت تايپ كنند www و بگردن تا آخرين عكس «هافمن» (برنده اُسكار در سال 2005) رو پيدا كنن، اما هيچ‌وقت حاضر نيستن كه به چيزهايي غير از اينها فكر كنن، به چيزهايي بزرگتر از روح كوچيكشون، اونها دنياشون همين قدر كوچيكه و توي همين محدودها محدود شدن و باقي موندن. دنياي يه روح كوچيك، خيلي كوچيكه.

اينها همون هايي هستن كه خود خدا هم به پيامبرش ميگه اونها رو ول كن، باهاشون حرف نزن، اونها تغيير نمي‌كنن:

«براي آنان يكسان است چه آنان را انذار دهي و چه ندهي، ايمان نمي‌آورند.»:«سواء عليهم اانذرتهم ام لم تنذرهم لايومنون» (يس/10 ، بقره/6)

دنياي يه روح كوچيك، خيلي كوچيكه.

دسته دوم؛ جوون‌هايي با «روح بزرگ» كه فوتبال ميرن، کوه، فيلم، گپ، گردش، تفریح، سينما و ... ، اونها هم ممكنه مثل بنيامين فكر كنن كه «دنيا ديگه مثه تو نداره»، اونها هم ممكنه از بازيگري مثل «تام هَنكس» (از ستارگان سينما و  برنده اسکار) خوششون بياد، اما به اينها اكتفا نمي كنن و به خيلي چيزهاي ديگه هم فكر مي‌كنن، به چيزهايي به وسعت روحشون، يه «روح بزرگ» هيچ وقت با اينها پر نمي‌شه. 

 يه چيزي رو هم بگم، بعضي جوون‌ها روحشون بزرگه اما به خاطر بدرفتاري بعضي آدم‌های مثلا مذهبي، يا ارتباط با دوستان كوته‌فكر،رفته‌اند و  افتاده‌اند توي جمع اونهايي كه روحشون كوچيكه. اين دسته ممكنه چند سالي هم با اونها باشن، اما كم كم فاصله مي‌گيرن و جدا ميشن، مي‌دوني چرا؟

يه احساسي بهشون دست ميده، دلشون مي‌گيره، خسته ميشن، يك «روح بزرگ» هيچ وقت نمي‌تونه طاقت بياره كه يه راه تنگ و تاريك رو ادامه بده، هر چند كه خيلي‌ها دستش رو بكشن، مي‌رسه روزی که ازشون جدا ميشه و راهش رو تغيير ميده.

اسم «بُشر حافي» رو تا حالا شنيدي؟ يه مدت كارش اين بود كه با دوستاش مي‌رفت دنبال رقص و آواز، به قول ماها پارتي. ميدوني آخرش چي شد؟ فاصله گرفت، جدا شد، رشد كرد و كم‌كم اون‌قدر بالا رفت كه شد يكي از صميمي‌ترين ياران «امام کاظم» ـ عليه السلام ـ .

يه جووني هم بود به اسم مهندس«جلال تناوش»، رفته بود آمريكا براي ادامه تحصيل، چندين سال هم اونجا موند، نماز و روزه‌هاش رو به كلی ترك كرده بود و همراه دوستاش داشت توي خيابون‌هاي آمريكا مثلا كلي حال مي‌كرد، به تقليد از همون دوستاش هم مي‌گفت: «بابا نهايتش اينه كه مي‌ريم جهنم، خب بريم، اصلا من مي‌خوام برم جهنم، به بقيه چه؟» مي‌دوني چي شد آخرش؟

نكشيد، نتونست، دلش طاقت نياورد، اون «روح بزرگ» دوام نياورد، كم‌كم برگشت و به مرور اون‌قدر تغيير كرد كه «آيت الله انصاري همداني» (يكي از بزرگترين عرفاي قرن معاصر) اون رو به داماديش انتخاب كرد!